Nieuwsbrief 16

Kerst in India
Kerst vieren met de kinderen in India is altijd een hele bijzondere tijd. De 22 kinderen die er nu wonen hebben geen ouders of familie waar ze heen kunnen. Ik ben het bezoek waar ze echt naar uitkijken.

Ik kwam aan op de dag van kerstavond. De kinderen hebben dan vakantie dus hangt er een hele fijne sfeer. Geen huiswerk of examens geeft de kinderen de ruimte om lekker kind te kunnen zijn. We hebben volop gespeeld en ons voorbereid op de belangrijke avond. De kleren werden uitgezocht en de iedereen was op zijn mooist. We gingen met zonsondergang naar de kapel in het kindertehuis om daar te bidden. Na een uur liepen we over het terrein van het kindertehuis waar overal kerststallen gemaakt waren. Met kaarsjes in de handen zongen de kinderen en nonnen bij iedere kerststal. Ze zijn streng katholiek en nemen dit dus heel serieus. Na het eten, wat echt een kerstmaal was, gingen we om 23.00 uur naar de Hindi mis in de kerk vlakbij het kindertehuis. In de kerk hadden de kinderen allemaal een taak. De één mocht kerstengel spelen, de ander droeg het kindje Jezus en weer anderen zongen of hielpen de pastoor. Ik kreeg de opdracht van de kinderen dat ik heel goed moest opletten als ze aan de beurt waren. Hoe leuk is dat, wetende dat er iemand op je let als je iets belangrijks moet uitvoeren. Na de mis hebben we thee gedronken en zijn we gaan slapen. Het was inmiddels al 01.00 uur.

Eerste kerstdag hebben we de hele dag buiten gespeeld. Overdag was het rond de 27 graden. De lunch was zeer uitgebreid. Speciale rijst, vlees, verschillende groenten en fruit als toetje. Als je je bedenkt dat je bijna iedere dag hetzelfde eet dan is deze maaltijd een feestmaal. De kinderen genoten van het eten.

Tweede kerstdag heb ik alle kinderen meegenomen naar de speeltuin in Jhansi. Ze zijn dan dol enthousiast! Ik had twee riksja’s (kleine driewielige auto) besteld waar we met zijn allen in werden vervoerd. Ik had twee zusters meegenomen om de kinderen mee in de gaten te houden. Eenmaal uit de riksja vlogen de kinderen letterlijk alle kanten op. Zo blij dat ze even weg waren. Ze kwamen klasgenootjes tegen. Voor de kinderen was dat heel fijn. Zo kunnen ze na de vakantie ook vertellen op school dat ze een dagje zijn weg geweest. De glijbaan en schommel waren het populairst. Tussendoor heb ik getrakteerd op snacks, suikerspinnen en gaf ze de meegebrachte bellenblaas. Ik kan niet omschrijven hoe fijn het is om de kinderen zo intens gelukkig te zien. Op deze momenten dan denk ik maar één ding: ‘Hier doe ik het allemaal voor.’ Op de terugweg viel bijna iedereen in slaap. Eenmaal thuis heb ik eten gehaald voor alle kinderen en nonnen zodat ze niet hoefden te koken en lekker konden nagenieten.

Nieuwe kids en adoptie
We hebben vijf nieuwe kinderen erbij en twee baby’s en drie kinderen zijn geadopteerd. Toen ik aankwam viel het mij meteen op. Ik zag nieuwe kinderen en ik miste er een paar. Niet alles krijg ik te horen dus is het elke keer een verrassing als ik daar ben. Twee zusjes en een broertje: Anamika, Aaradhane en Salim. Een jongetje van 8 jaar genaamd Prince. Bharam, een jongetje waarvan de leeftijd onbekend is. Een meisje van 7 jaar genaamd ‘Baby’, een peuter van twee jaar genaamd Angelie en twee baby’s, Aswini en Pinky. Allemaal met een vreselijk naar verhaal. Mishandeling thuis, achtergelaten op het station, ouders hebben een moord gepleegd en zitten levenslang in de gevangenis, gevonden op straat, langdurige mishandeling en ga zo maar door. Verhalen om naar van te worden. Ook hebben we nu drie jongetjes in het kindertehuis. Ze mogen niet op straat blijven en de nonnen zullen een passend huis voor ze gaan zoeken. Maar voor nu blijven ze in het kindertehuis wonen. Ze zijn allemaal beschadigd door hun verleden. Dat is duidelijk voelbaar en zichtbaar. Contact met mij maken was moeilijk voor ze. Pas na en paar dagen lukt me dat. Ze spreken nu een eigen brabbeltaal en gaan voor het eerst naar school. Het is erg aandoenlijk om te zien hoe de kinderen elkaar steunen en helpen. De kinderen die er al langer wonen zijn zo lief voor ze. Ze doen met zijn allen hun best zodat ze zich snel thuis zullen voelen.

baby pinky
Tijdens mijn verblijf kreeg zuster Molly een bericht dat er een kindje was gevonden op het platteland tussen het suikerriet, bedolven onder de zwarte mieren. In Jhansi weten veel lokale inwoners het kindertehuis te vinden op het moment dat er een kindje wordt gevonden. Ze was in het ziekenhuis voor een onderzoek en zou daarna naar ons komen. Het was de eerste keer dat er een baby binnenkwam tijdens mijn bezoek. Ik kon mijn ogen niet geloven. Ze werd in mijn armen gelegd en ik kon alleen maar staren. Zo klein en ze had allemaal wondjes op haar lichaam. Ze woog 700 gram en haar zuigreflectie was nog niet goed ontwikkeld. Met een lepeltje kreeg ze melk. De nonnen zaten naast mij en zeiden: Stephanie aan jou de eer om de baby een naam te geven. Ik bleef alleen maar staren en zei: welkom op de wereld lieve “Pinky”. Wat een mooi moment was dat. De kinderen waren het er mee eens. Pinky is een leuke naam. De standaard procedure is dat Pinky de volgende dag in de lokale krant komt. Ouders of familie hebben dan 40 dagen de kans om het kindje als nog op te halen. Wordt Pinky dan niet opgehaald dat blijft ze in het kindertehuis wonen en zal ze op de lijst om te adopteren komen. Inmiddels gaat het heel erg goed met haar! Ze groeit goed en is een lief en tevreden meisje.

Archana, Mahima en Ashita zijn geadopteerd naar Indiase families.
Archana, een meisje van 13 jaar heeft eindelijk een familie gevonden. Ze zei altijd tegen mij en de nonnen dat ze niet geadopteerd wilde worden. Ik snapte haar wel. Ze vond het zo leuk om samen te wonen met alle kinderen. Ze was altijd vol energie. Haar bijnaam is ‘aapje’ omdat ze overal in klimt. Voorheen hebben ze Archana drie keer naar een familie gestuurd voor een week. Als dat goed zou gaan dan zou ze door hun geadopteerd worden. Bij alle families heeft ze een week lang geen woord gezegd en alleen maar gehuild. Zo werd ze iedere keer terug gebracht en was Archana blij. Nu jaren later begrijpt ze waarom adoptie beter zou zijn op langer termijn. Ze vroeg zelf om geadopteerd te worden. En de juiste familie is gevonden. Wat een geluk! Mahima, nu 12 jaar, wilde altijd geadopteerd worden als enig kind in de familie. Broertjes of zusjes wilde ze niet. Die had ze volgens haar al genoeg. Ieder bezoek als ik kwam zei ze: “Op een dag word ik geadopteerd net als jij.” Ook in India veranderd er veel. Voorheen wilden ze alleen maar baby’s. Nu is een ouder kind adopteren meer geaccepteerd. Mahima is nu geadopteerd door een alleenstaande moeder van begin 30. Haar droom is uitgekomen. Ze heeft nu alle aandacht. Daar waar ze altijd van droomde.

Aashita, is nu 6 jaar. Met kerst in 2010 was ze net binnengebracht. Zo klein, lief en heel erg knap. We hoopten dat ze snel geadopteerd zou worden. Maar helaas kwam er niemand voor haar. Ze groeide op in het kindertehuis. Altijd vrolijk en heel erg nieuwgierig. Voor haar kwam er een hele lieve familie en ook zij woont nu in Delhi.

Drie kinderen die ik letterlijk heb zien opgroeien. Het doet mij erg goed te weten dat ze een liefdevolle familie gevonden hebben. Al deze adoptie procedures gaan via een officiële organisatie in India genaamd Cara: Central Adoption Resource Authority www.cara.nic.in. De nonnen hebben iedere twee maanden contact met de families om zo de kinderen de komende jaren te blijven volgen.

Indiase rupee in India
Voorheen was het geen enkel probleem om grote bedragen te pinnen in India. Maar dit was helaas wat anders tijdens dit bezoek....
Op 9 november 2016 heeft premier Modi ’s avonds op televisie aangekondigd dat vanaf de volgende dag alle biljetten van 500 en 1000 rupee onwettig verklaard zouden worden. Dat zijn de grootste biljetten met een waarde van ongeveer 7 en 14 euro. Daarvoor in de plaats zou er de volgende dag een biljet van 2000 rupee uit de pinautomaat komen. Deze geheime maar goed voorbereide actie heeft als doel om al het zwarte geld in India boven tafel te krijgen en belastingontduiking aan te pakken. Erg gedurfd in een land met 1,2 miljard inwoners. Er was lichtelijke paniek in het land. Veel mensen hebben niet eens een bankrekening en/of hebben heel veel cash geld thuis. Dat zou dus allemaal omgewisseld moeten worden bij de bank. Boven een bepaald vermogen betaal je belasting. En dat is precies waar Modi op doelde. Al dat geld moet naar de bank. Er was dus nauwelijks wisselgeld. Het biljet na de 2000 is nu 100 (en inmiddels is er een nieuw biljet van 500). Als je een flesje water nodig had van 20 rupee en je betaald met 2000 was de kans groot dat er geen wisselgeld was. De pinautomaten gaven heel weinig geld per dag (soms maar omgerekend 28 euro). Je zag nu overal in kleinere winkels en zelfs in riksja’s draadloze pin betaalkastjes. Kortom dit geldprobleem gaf ook voor mij wat problemen. We hebben naast het aanvullen van de hygiëne spullen (zeep, shampoo, tandpasta, waszeep, etc.) toch het een en ander kunnen kopen. Er stonden wat grote uitgaven op de planning voor onderhoud aan het pand. Maar deze keer hebben we het gehouden bij het volledig laten schilderen van het pand. Simpelweg omdat grotere bedragen geld opnemen een probleem was en niet alle winkels een pinbetaling mogelijkheid hebben. Hopelijk verandert dat met de tijd.

De oudere kids
Tijdens mijn verblijf kwamen de oudere kinderen die nu een opleiding buiten Jhansi volgen naar ‘’huis’’. Ze vieren hun kerstvakantie elk jaar in het kindertehuis. Zo fijn om hun verhalen en ervaringen te horen. Net voordat ze 18 jaar worden willen ze allemaal graag weg uit het kindertehuis om naar een grote schoolcampus te gaan met andere studenten. Maar eenmaal terug in het kindertehuis hebben ze elkaar allemaal zo gemist. Zoveel jaar samen wonen en nu ineens alleen op eigen benen staan op een vreemde school en stad waar je niemand kent. Het is eigenlijk hetzelfde als hier. Je beseft pas wat je mist als je je vertrouwde omgeving verlaat. Ze zijn stuk voor stuk sterke vrouwen aan het worden. Geen van de meiden denkt nu al aan trouwen maar willen heel graag op eigen benen staan. Jyoti en Gladys verdienen wat geld bij en lieten trots aan mij hun contante salaris zien. Met hun eerste verdiende geld hebben ze de kinderen, die er nu nog wonen, erg verwend met cadeautjes en snoep. Ze zijn mooi gekleed en hebben allemaal een mobiele telefoon. Een deel van het salaris gebruiken ze voor zichzelf en de rest gaat op de spaarrekening voor later. Dankzij social media heb ik met allemaal regelmatig contact zodat ik ze kan blijven volgen.

Ik ben zo gelukkig als ik de meiden ze zie en terugkijk hoe ik ooit begon met Didi Foundation. Ik hoop dat alle donateurs deze mooie stichting blijven steunen. Ik zal, zolang ik kan, met heel veel passie dit dankbare werk blijven doen. Ik een kans, zij een kans...

weetjes:
• In de vorige nieuwsbrief las u dat er een vraag was om 150 olifanten sleutelhangers als bruids­bedankjes te verzorgen. In India heb ik deze gekocht samen met een heel mooi zakje. De volledige opbrengt gaat naar de stichting. Wilt u ook zo’n mooie sleutelhanger of olifantenslinger met 10 olifanten (+/­ 150cm lang) kijk dan even in onze webshop.

• Wist u dat er op dit moment een hele mooie enontroerende Indiase film draait in de Bioscoop? De 5 jarige Saroo komt per ongeluk terecht op een trein die hem duizenden kilometers door India voert. Hij heeft geen idee waar hij is en beland in een weeshuis. Even later wordt hij geadopteerd door een Australisch echtpaar gespeeld door Nicole Kidman. Na jaren van flashbacks gaat hij op zoek naar zijn Indiase familie. Het is een echte aanrader! Bekijk hier de trailer.

Wilt u iets voor Didi Foundation organiseren? Met een mooie PowerPoint presentatie komen we op locatie en zullen de dag of middag volledig mee organiseren.